Dyskusyjny Klub Filmowy „SE(A)NS” zaprasza

Zapraszamy 28 kwietnia 2013 roku o godz. 15:00 do Kina Nawojka na film Bartosza Konopki pt. „Lęk wysokości”. Filmem tym rozpoczyna działalność lipnowski Dyskusyjny Klub Filmowy „SE(A)NS”, który zaprasza na spotkanie z reżyserem po projekcji. Karnety oraz bilety do kupienia w kinie przed seansem. Głosy w prasie:

„Jeden z najbardziej wzruszających i poruszających filmów roku 2011... Uderzająca szczerość filmu [...] terapeutycznie działa na odczucia widowni”. Katarzyna Kasperska, wp.pl
„Przejmujący, wzruszający, zmuszający do refleksji”. Katarzyna Najman, onet.pl
„Niezwykły film. Wybitna rola Krzysztofa Stroińskiego”. Tadeusz Sobolewski, „Gazeta Wyborcza”
„Lęk wysokości” jest jak terapia wstrząsowa. Każe zrobić rachunek sumienia. I przynosi następną wielką rolę Marcina Dorocińskiego oraz Krzysztofa Stroińskiego”. Barbara Hollender, „Rzeczpospolita”
„Emocji, które rodzą się podczas oglądania „Lęku wysokości” nie sposób zrzucić z siebie jednym, szybkim gestem”. Anna Bielak, Interia

Reżyseria: BARTOSZ KONOPKA
Występują: MARCIN DOROCIŃSKI, KRZYSZTOF STROIŃSKI, MAGDALENA POPŁAWSKA, ANNA DYMNA, DOROTA KOLAK
Produkcja: Polska 2011
Czas trwania: 87 min

„LĘK WYSOKOŚCI” - prelekcja dla widzów wygłoszona w dniu 28.04.2013
„Najlepsze to małe kina
w rozterce i w udręce,
z krzesłami wyściełanymi
pluszem czerwonym jak serce.
(…)
Na dworze jeszcze widno,
a już się lampa kołysze
i cienie meandrem biegną
nad zwiastującym afiszem.
(…)
Jakże tu miło się wtulić,
deszcz, zawieruchę przeczekać
i nic, i nic nie mówić,
i trwać, i nie uciekać”.

Tak napisał przed laty Konstanty Ildefons Gałczyński w wierszu „Małe kina”. Witam Państwa serdecznie w naszym małym, magicznym kinie, które pamięta atmosferę lat dwudziestych XX wieku. Pamięta też szalone lata 60-te i ten czas, gdy w Lipnie powstał pierwszy Dyskusyjny Klub Filmowy.

Kino jest jak sen, pozwala zapomnieć nam o codzienności, staje się intymnym spektaklem, który każdy przeżywa w inny sposób. W ciemności, podczas projekcji budzą się magiczne uczucia, zaczynamy marzyć, identyfikować się z bohaterami, patrzymy na świat ich oczami. Kino potrafi zmieniać, uwrażliwiać, łączyć. Ambitne kino obdarza nas również aureolą mądrości. Być może dziś po seansie z cyklu „Trudne tematy w polskim kinie” opuścimy Kino Nawojka nieco mądrzejsi, bogatsi o nowe doświadczenia.

Inauguracyjne spotkanie Dyskusyjnego Klubu Filmowego „SE(A)NAS” rozpoczynamy od skłaniającego do refleksji filmu z 2011 roku. Zrealizowany pod artystycznym patronatem Agnieszki Holland „Lęk wysokości” to debiut fabularny Bartosza Konopki, jednego z najczęściej nagradzanych polskich reżyserów młodego pokolenia. Bartosz Konopka to znakomity dokumentalista. Dokument „Królik po berlińsku” był pokazywany na ponad 70 festiwalach, zdobył kilkanaście nagród i był nominowany do Oscara w kategorii Krótkometrażowy Film Dokumentalny za rok 2009.

Natomiast „Lęk wysokości” - pełnometrażowy debiut uzdolnionego reżysera nowego pokolenia - to kolejny dowód na to, że polskie kino może być interesujące. W 2011 roku na Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni film został gorąco przyjęty przez publiczność i krytykę, a Bartosza Konopkę nagrodzono za najlepszy debiut. „Lęk wysokości" uhonorowano także specjalnym wyróżnieniem jury na międzynarodowym festiwalu w Mannheim-Heildelbergu za zdjęcia Piotra Niemyjskiego. Film otrzymał również kilka innych nagród: II Nagrodę na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Bombaju w Indiach (2011), Złotą Rybkę dla najlepszego polskiego filmu na 38. Ińskim Lecie Filmowym, Nagrodę Jury Młodzieżowego w Tarnowie (2012) oraz Nagrodę Publiczności podczas Przeglądu Polskich Filmów Fabularnych „Debiuty” w Koninie (2012). Na uwagę zasługuje także nagrodzona na Festiwalu w Gdyni charakteryzacja Janusza Kalei. W klimat filmu doskonale wprowadza muzyka Macieja Cieślaka, znanego w środowisku miłośników alternatywnego rocka.

„Lęk wysokości” jest opowieścią o młodym reporterze telewizyjnym Tomku, który prowadzi bardzo poukładane życie. Pewnego dnia dowiaduje się, że jego ojciec trafił do szpitala psychiatrycznego, a on jest jedyną osobą, która może mu pomóc. Wraz z kolejnymi wizytami u ojca, zanurza się w świat szaleństwa i dowiaduje się prawdy o sobie.

Kreacje aktorskie

Doskonałe kreacje aktorskie stworzyli Krzysztof Stroiński i Marcin Dorociński. Pierwszy zagrał ojca, coraz bardziej zagłębiającego się w chorobę. Drugi to człowiek rozdarty między przeszłością i teraźniejszością. To obolały syn, który próbuje zwrócić ojcu to, co jest mu winien, gotowy za to zapłacić bardzo wysoką cenę.

Grający rolę Tomka Marcin Dorociński to jeden z najbardziej utalentowanych aktorów młodego pokolenia: laureat nagrody za drugoplanową rolę męską w filmie „Rewers”, zdobywca nagrody im. Zbyszka Cybulskiego i nagrody aktorskiej na festiwalu „Młodzi i Film" w Koszalinie za rolę w „Pitbullu” w 2005 roku. Rok 2007 przyniósł mu Nagrodę na Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni za rolę Fabia w „Ogrodzie Luizy”. Za film „Boisko bezdomnych” Katarzyny Adamik został nominowany do Polskiej Nagrody Filmowej Orły 2009 w kategorii najlepsza główna rola męska, zaś za rolę w filmie „Róża” otrzymał Złote Lwy na Festiwalu w Gdyni.

Jego filmowym „ojcem” jest Krzysztof Stroiński, artysta o ogromnym dorobku filmowym i teatralnym, związany obecnie z Teatrem Powszechnym w Warszawie, twórca wybitnej kreacji w filmie „Rysa” Michała Rosy, za którą otrzymał Wyróżnienie Honorowe na 33. FPFF w Gdyni w 2008 roku oraz Orła w kategorii Najlepsza Główna Rola Męska w 2009 roku.

Obu aktorom świetnie partneruje Magdalena Popławska, spokojna i stonowana w roli żony Tomasza. Byłą żonę filmowego Wojciecha gra Dorota Kolak, wybitna aktorka teatru Wybrzeże (nagrodzona za najlepszą drugoplanową rolę żeńską na 34. FPFF w filmie „Jestem twój”).

Kamera Piotra Niemyjskiego podchodzi do nich wszystkich blisko, zagląda im w oczy. Rozmowa z widzem, jaką prowadzi Konopka, staje się dzięki temu jeszcze bardziej intymna. Proszę zwrócić uwagę na częste zbliżenia i półzbliżenia twarzy Wojciecha – sugestywność twarzy, wyrazistość oczu, w których widać mądrość i cierpienie.

W „Lęku wysokości” kryje się film o miłości i dojrzewaniu. Życie hartuje nas poprzez sytuacje nieodwracalne, wobec których, wydawałoby się, jesteśmy bezradni. Wtedy właśnie następuje wewnętrzna przemiana. Przestajemy być dziećmi.

W recenzji dla „Gazety Wyborczej” Tadeusz Sobolewski stwierdza: „Lęk wysokości” wpisuje się w szereg polskich filmów ostatnich lat, w których trzydziestolatki patrzą na rodziców, konfrontują się z ich słabością, złem, chorobą, winą, szaleństwem - jak Lechki w „Erratum”, Szumowska w „33 scenach z życia”, Lewandowski w „Krecie”. Zamieniają się z nimi rolami, patrzą na nich jakby z zewnątrz, trochę jak na obcych ludzi, co nie przeszkadza wziąć ich pod opiekę. Ten dystans jest dobry - bo często w rodzinnej bliskości nie można okazać sobie uczuć. Czy te filmy nie mówią czegoś podobnego jak kiedyś „Dekalog” Kieślowskiego? Trzeba uczyć się żyć z problemami nierozwiązywalnymi. Trzeba z tym żyć. („Gazeta Wyborcza”)

„Lęk wysokości” to niezwykle przejmująca i osobista historia o relacjach między ojcem i synem. Relacje z rodzicami są tematem ważnym dla każdego z nas, zmagamy się z nimi bez względu na wiek, płeć czy wykształcenie. O trudnych relacjach niełatwo jest mówić. Czasem trzeba o tym stworzyć film lub po prostu napisać wiersz. Być może tradycją Dyskusyjnego Klubu Filmowego w Lipnie będzie obecność lokalnych poetów, którzy zechcą podzielić się z publicznością utworem będącym swoistym mottem poprzedzającym seans. Dziś zaproszenie przyjął pan Dariusz Chrobak, autor kilku tomików wierszy, wśród których znalazł się utwór poświęcony ojcu. Przed Państwem pan Dariusz Chrobak , a zaraz potem projekcja filmu „Lęk wysokości”. Serdecznie zapraszam!

Monika Głowacka